De hypocrisie van Brexiteers kent geen grenzen

Ik heb altijd grote bewondering gehad voor het Verenigd Koninkrijk. De rijke parlementaire traditie, het kristalheldere denken, het pragmatisme en de humor. Het land van Isaac Newton, John Locke, John Stuart Mill, David Hume, Adam Smith en William Shakespeare. Het land ook van grote staatslieden als Lord Castlereagh, Benjamin Disraeli, William Gladstone en Winston Churchill.

Vandaag de dag is grandeur minder voorhanden. In de kringen van Brexiteers heeft persoonlijk gewin het gewonnen van het algemeen belang. De huidige premier Theresa May was een tegenstander van Brexit maar zweeg omdat zij Cameron wilde opvolgen. Voor Boris Johnson geldt hetzelfde. Hij was eveneens een tegenstander maar koos voor Brexit omdat hij dan misschien een kans maakt om Theresa May op te volgen. Terwijl zijn grote voorbeeld Winston Churchill, als het er echt op aankwam, altijd koos voor het nationale belang, laat Boris zich uitsluitend leiden door zijn persoonlijke belang. Churchill waarschuwde in het interbellum voor de opkomst van het Nazi regime terwijl hij wist dat de Britse ‘appeasers’ hem achter zijn rug belachelijk maakten. Boris weet heel goed dat het Verenigd Koninkrijk een hoge prijs zal betalen voor Brexit maar zijn persoonlijke carrière overwegingen wegen zwaarder. Het contrast met Churchill kan niet groter zijn.

De retoriek en de framing van de Brexiteers druipen van de hypocrisie. De reactie van Boris Johnson op de deal van May met Brussel spreekt boekdelen. De deal voorkomt een harde grens tussen Noord-Ierland en Ierland (en tussen Noord-Ierland en het Verenigd Koninkrijk) omdat het VK voorlopig wel in de EU douane-unie blijft. Boris schreeuwt nu van alle daken dat het VK een vazalstaat van de EU blijft. Hij heeft natuurlijk gelijk dat het VK zolang het lid blijft van de EU douane-unie, geen handelsverdragen met derden kan sluiten. Hij heeft ook gelijk dat Londen zich voorlopig aan EU regels moet houden zonder invloed te kunnen uitoefenen op die vermaledijde voorschriften.

Een voorlopige voortzetting van het Britse lidmaatschap van de EU douane-unie is echter de enige methode om te voorkomen dat er een harde grens komt. Lidmaatschap van een douane-unie impliceert immers dat de binnen tarieven worden geschrapt en worden vervangen door een gemeenschappelijk buitentarief. Een douane-unie kent immers intern vrijhandel en extern een gemeenschappelijk buitentarief. Dat is immers de onverbiddelijke logica van een douane-unie. Binnen de douane-unie kunnen ondernemers genieten van vrijhandel daarbuiten worden zij beschermd.

“Boris Johnson laat zich uitsluitend leiden door zijn persoonlijk belang.”

Boris gebruikt dus een koloniaal frame om zijn weerzin tegen een soft Brexit en zijn voorkeur voor een harde Brexit te verbeelden. Het is echter apekool omdat een voortzetting van het Britse EU lidmaatschap de Britten, net zoals alle andere leden van de EU club, de mogelijkheid had gegeven om de regels van de club te blijven beïnvloeden. Boris wil echter alleen de lusten van de EU maar niet de lasten. Er bestaat echter geen club in de wereld waarin men alleen de lusten kan genieten zonder lasten. Brussel en de EU lidstaten zijn gekke henkie niet.

Toen bleek dat die ‘wel de lusten maar niet de lasten’ optie niet bestond besloot hij koste wat het kost een harde Brexit te gaan steunen. En die kosten zijn torenhoog. Volgens het IMF zal het VK in het geval van een harde Brexit 6 % van het bnp inleveren. Er zal gras groeien in de havens van het VK. Vrachtauto’s zullen van Londen tot Dover in een file staan.

Dat koloniale frame van Boris is op zichzelf al hypocriet genoeg maar het wordt nog erger indien men beseft hoe koloniaal de zogenaamd anti-koloniale Brexiteers zelf de Noord-Ieren behandelen. Uit onderzoek blijkt dat Brexiteers in het hele VK zo graag een Brexit willen dat zij bereid zijn om de prijs te betalen dat de kwetsbare Ierse vredesregeling wordt opgeblazen. Respectievelijk 84%, 83%, 73% en 87% van de Brexiteers in Wales, Engeland, Schotland en Noord-Ierland vinden dat het opbreken van het vredesproces een prijs is die betaald mag worden om Brexit te realiseren!

Laat dit even op U inwerken. In de periode 1968 tot 1998 zijn gedurende de ‘Troubles’ in Noord-Ierland meer dan 3600 mensen omgebracht en 50.000 gewond geraakt. Noord-Ierse burgers werden koelbloedig vermoord tijdens sportwedstrijden, in het ziekenhuis, in de gevangenis, toen zij de kerk verlieten en zelfs gedurende het bijwonen van een eredienst. In Noord-Ierland zijn de herinneringen aan deze slachtpartijen nog vers. Er is niet veel nodig om het geweld weer te doen oplaaien. Een harde grens tussen Noord-Ierland en Ierland is letterlijk spelen met vuur.

En wat zeggen die druiloren van de Brexiteers in het Verenigd Koninkrijk (inclusief Noord-Ierland dus)? ‘Het opblazen van het vredesproces in Noord-Ierland is een prijs die wij graag bereid zijn te betalen om een harde Brexit te verwezenlijken’. Het kan de Brexiteers geen klap schelen als er weer bloed zal vloeien in Noord-Ierland als zij maar hun blinde doldwaze Brexit ideologie ten uitvoer kunnen brengen die hun land grote economische schade berokkent.

Boris Johnson en de zijnen verwijten Brussel een koloniale houding terwijl zij zelf bereid zijn om een nieuwe burgeroorlog in Noord-Ierland aan te wakkeren. Een grotere vorm van hypocrisie moet nog worden uitgevonden.

Deze column is eerder gepubliceerd op Dit is de Dag, NPO